گاهي تورقي به ديوان اشعار شاعران گذشته ومعاصر ميزنم وبخشي از اوقات فراغت خود را با خواندن ابياتي سپري مي نمايم در اين ميان  سهم ديوان حافظ از بقيه بيشتر است .

تاحدودي طبع شعر گفتن را دارم اولين بار در سال چهارم دبيرستان ابياتي را سرودم وبا اشتياق فراوان اشعار سروده شده را به دبير ادبياتمان نشان دادم ايشان با متانت خاصي به من فرمودند پسرم اشعار خوبي سروده اي اما برو درمورد وزن ابيات نيز كار كن من كه رشته تحصيلي ام رياضي و فيزيك بود و تا آن موقع از شعر فقط رديف وقافيه را ميدانستم باتعجب سوالاتي را ازايشان مطرح كردم و ايشان در اين مورد كتاب عروض و قافيه سال چهارم ادبيات را به من معرفي كردند...

ساعت حوالي21بود كه از سر كار به منزل برگشته بودم بعد از يك روز كاري طولاني كمي خسته بودم ، وضو ساختم و نماز مغرب وعشا را خواندم ،موضوعي سخت ذهنم را مشغول خود ساخته بود تفالي به ديوان خواجه حافظ شيرازي زدم و اين غزل زيباي خواجه پذيراي من شد،اين بود كه تصميم گرفتم ابيات را همراه با خاطره اي براي ملاحظه بينندگان عزيز سايت دراين قسمت قرار دهم.

اي پيك راستان خبر يار ما بگو                                     احوال گل به بلبل دستان سرا بگو

ما محرمان خلوت انسيم غم مخور                               با يار آشنا سخن آشنا بگو

برهم چو مي‌زد آن سر زلفين مشكبار                          با ما سر چه داشت ز بهر خدا بگو

هر كس كه گفت خاك در دوست توتياست                     گو اين سخن معاينه در چشم ما بگو

آن كس كه منع ما ز خرابات مي‌كند                              گو در حضور پير من اين ماجرا بگو

گر ديگرت بر آن در دولت گذر بود                                   بعد از اداي خدمت و عرض دعا بگو

هر چند ما بديم تو ما را بدان مگير                               شاهانه ماجراي گناه گدا بگو

بر اين فقير نامه آن محتشم بخوان                              با اين گدا حكايت آن پادشا بگو

جان‌ها ز دام زلف چو بر خاك مي‌فشاند                        بر آن غريب ما چه گذشت اي صبا بگو

جان پرور است قصه ارباب معرفت                                رمزي برو بپرس حديثي بيا بگو

حافظ گرت به مجلس او راه مي‌دهند                           مي نوش و ترك زرق ز بهر خدا بگو