مديراني كه به محيط و تغييرات آن توجه ندارند رفتار قورباغهاي دارند. آنان، روند و تغييرات تدريجي را شناسايي نكرده و بنابراين در زمان لازم استراتژي مناسب را اتخاذ نميكنند زيرا خود را براي آن شرايطِ تغيير كرده، آماده نكردهاند. از طرف ديگر، اين مديران ظرفيت تحمل خيلي از تغييرات محيطي ناگهاني را ندارند و بنابراين به آن تغييرات به درستي واكنش نشان نميدهند. به بيان ديگر، اين مديران، استراتژيك عمل نميكنند و از فرصتها و تهديدها به درستي بهره نميبرند.
🔳نمونه عملي:
اين داستان، وضعيت سازمان جنگلها، مراتع و آبخيزداري را نشان ميدهد: سير آرام و پيوسته تبديل مراتع به ديمزارها، و رها شدن ديمزارها بعد از مدتي به زمينهاي باير بخاطر كمبود آب و كاهش توانزيستي خاك. چرا به جاي واكنش نشان دادن به اين تخريب فزاينده، رفتار قورباغهاي به خود گرفتهايم كه انگار «همه چيز آرومه»؟ آيا ما نيز «خونسرد» شدهايم؟
💊تكنيك هاي درمان و مقابله:
1- فاصله گرفتن از وضعيت موجود و نگاه از بالا. گاهي درون موقعيت چون تغييرات بسيار تدريجي رخ مي دهد ما متوجه تغييرات آنگسترومي نمي شويم.
2- تبيين آينده مستتر در وضعيت فعلي. يعني تعيين كنيم كه همين تغييرات كوچك بي اهميت روزانه وقتي كنار هم قرار مي گيرند و پنج سال ادامه مي يابند چه مي شوند. مثلا خروج روزانه فارغ التحصيلاني كه هيچگاه باز نمي گردند ممكن است خيلي به چشم نيايد. اما وقتي آن را محاسبه مي كنيد به خسارت وحشتناك 450,000,000,000,000! 450 هزار ميليارد تومان مي رسيم!
3- ارايه جذاب و تكان دهنده آينده مستتر در وضعيت فعلي به تصميم گيرندگان و مسوولان خونسرد! شايد خونشان به جوش آيد.
يادمان باشد اين پديده قورباغه پخته براي همه سطوح است: زندگي شخصي، راهبري سازماني و كشورداري.
🔳🔳 منبع: شبكه مطالعات سياست گذاري عمومي وابسته به مركز بررسي هاي استراتژيك رياست جمهوري