اى غایب از چشمان ما -

| 1390/10/18 - 16:50 | 0 0 |

آهنگری پس از گذراندن جوانی پرشر و شور، تصمیم گرفت روحش را وقف خدا کند.سال‌ها با علاقه کار کرد، به دیگران نیکی کرد، خدمت کرد، اما با تمام پرهیزگاری، احساس می کرد در زندگی‌اش چیزی انگ است و درست در نمی‌آمد. حتی مشکلاتش بیش‌تر می‌شد. یک روز، دوستی به دیدنش آمد و پس از آگاهی از وضعیت دشوارش*، *گفت: «واقعا عجیب است. درست بعد از این که تصمیم گرفته‌ای مرد خدا بشوی، زندگی‌ات دشوارتر شده، نمی‌خواهم ایمانت را ضعیف کنم اما با وجود تمام تلاش‌هایت در مسیر روحانی، هیچ چیز بهتر نشده». آهنگر سکوت کرد. خودش هم بارها به همین فکر افتاده بود و نمی‌فهمید چه بر سر زندگی‌اش آمده. اما چون نمی‌خواست دوستش را بی‌پاسخ بگذارد، سرانجام سکوتش را شکست: «در این کارگاه، فولاد خام برایم می‌آورند و باید از آن شمشیر بسازم. می‌دانی چه طور این کار را می‌کنم؟ اول تکه‌ی فولاد را به اندازه‌ی جهنم حرارت می‌دهم تا سرخ شود. بعد ، سنگین‌ترین پتک را بر می‌دارم و با بی‌رحمی پشت سر هم به آن ضربه می‌زنم، تا این که فولاد، شکلی را بگیرد که می‌خواهم. بعد آن را در تشت آب سرد فرو می‌کنم. فولاد به خاطر این تغییر ناگهانی دما، ناله می‌کند و رنج می‌برد. باید این کار را آن قدر تکرار کنم تا شمشیر مورد نظرم ساخته شود. یک بار کافی نیست». آهنگرسیگاری روشن کرد و ادامه داد: «گاهی فولادی که به دستم می‌رسد، نمی‌تواند تاب این عملیات را بیاورد. حرارت،ضربات پتک و آب سرد، تمامش را ترک می‌اندازد. می‌دانم که این فولاد، هرگزتیغه‌ی شمشیر مناسبی نخواهد شد». باز هم سکوت کرد، مدتی چشم در چشم دوستش دوخت و بعد ادامه داد: “می‌دانم که خدا دارد مرا در آتش رنج می آزماید. ضربات پتکی را که زندگی بر من وارد کرده، حس کرده وپذیرفته‌ام، و گاهی به شدت احساس سرما می‌کنم. انگار فولادی باشم که از آبدیده شدن رنج می‌برد. اما تنها چیزی که از خدا می‌خواهم،این است :
*“خدای من، از کارت دست نکش تا شکلی را که تو می‌خواهی، به خود بگیرم. با هر روشی که می‌پسندی ادامه بده، به هر مدت که لازم است ادامه بده، اما هرگز مرا به کوه فولادهای بی فایده پرتاب نکن”.*