صرفنظر از دخالت های انسان در طبیعت ویا برخی تصمیم های اشتباه مدیریتی در گذشته و حال که در جای خود نیاز به  موشکافی و بحث و بررسی کارشناسی دارد امروز در شرایطی که باید با وحدت و اتحاد و هم افزایی تمام  امکانات کشور به یاری مردم شتافت ، همه همدیگر را قضاوت می کنند و انواع حکم های به جا و نابجا در فضای مجازی علیه این و آن صادر می گردد و متاسفانه برخی از تریبون ها نیز محلی برای خودنمایی و تسویه حساب جنا ح ها و جریان های سیاسی نسبت به همدیگر شده است، بدون آنکه در این شرایط اینگونه اقدامات دردی از آلام مردم را تسکین دهد و کمکی در شرایط بحرانی برایشان داشته باشد.

 ما تا زمانی که  آگاهی ، دانایی و توانایی خود را بالا نبریم و اول خود را قضاوت نکنیم همیشه در پی عیب دیگران و مقصریابی خواهیم بود بدون آنکه مدیریت بحران یاد بگیریم خود افراد بحران ساز خواهیم بود ، وقتی از معلم دهکده ای پرسیدند شما که قاضی بودید، چرا قضاوت را رها کردید و معلم شدید؟
جواب داد: چون وقتی به مراجعینی که پیش من می آمدند، دقیق می شدم ، می دیدم که آنها کسانی هستند که یا آموزش ندیده اند یا اگر آموزش دیده اند آموزش درستی نبوده است ، به خود گفتم بجای پرداختن به شاخ و برگ، باید به اصلاح ریشه بپردازیم!
و براستی امروز ما در جامعه خودمان چقدر به معلم دانا نیازمندیم تا قاضی عادل!