برگي سبز و درشت و زيبا به انتهاي شاخه محكم چسبيده بود و همچنان در مقابل افتادن مقاومت مي كرد. باغبان تبر به دست داخل باغ در حال گشت و گذار بود و به هر شاخه ي خشكي كه مي رسيد آن را از بيخ جدا مي كرد و با خود مي برد. وقي باغبان چشمش به آن شاخه افتاد با ديدن تنها برگ آن از قطع كردنش صرف نظر كرد . بعد از رفتن باغبان مشاجره بين شاخه و برگ بالا گرفت و بالاخره دوباره شاخه مغرورانه و با تمام قدرت چندين و چند بار خوش را تكاند تا اينكه به ناچار برگ با تمام مقاومتي كه داشت از شاخه جدا شد و بر روي زمين افتاد باغبان در راه بازگشت وقتي چشمش به آن شاخه افتاد بي درنگ آن شاخه را از بيخ قطع كرد. شاخه بدون آنكه مجال اعتراض داشته باشد بر روي زمين افتاد .

ناگهان صداي برگ جوان را شنيد كه مي گفت:

(( اگر چه به خيالت زندگي ناچيزم در دست تو بود ولي همين خيال واهي پرده اي بود بر چشمان واقع نگرت كه فراموش كني نشانه حياتتت من بودم ))

 آري برگ بود كه به  شاخه معني زندگي مي داد ،  شاخه انتخاب نادرستي كرد و ديگر راه بازگشتي نداشت و زماني سرش به سنگ خورد كه ديگر فرصت جبران نداشت !