در اين طرح، به طور كلي يك ارتباط كوتاه مدت سه‌جانبه بين دانشجويان، اعضاي هيات علمي دانشگاه و متخصصان بخش صنعت برقرار مي‌شود. در اين دوره، دانشجويان در قالب تيم‌هايي با چند رشته يا گرايش، پس از آشنايي با مشكلات واحدهاي صنعتي، نسبت به رفع اين مشكلات اقدام مي‌كنند. اين ارتباط خاص، سه هدف عمده را دنبال مي‌كند:
1. حل برخي از مشكلات صنعت در دوره‌اي كوتاه
2. آشنايي با مسائل و مشكلات بخش صنعت
3. استفاده عملي از يافته‌هاي علمي
مزاياي طرح اينترنشيپ براي هر دو بخش صنعت و دانشگاه را مي‌توان به اجمال به صورت زيرخلاصه نمود:
الف) مزاياي صنعتي
صنعت، نيازمند جذب نيروهاي متخصص است و در مكانيزم‌هاي موجود، پارامتر دقيقي براي بررسي ميزان تناسب توانايي افراد با حوزه مورد نظر وجود ندارد. اما در طرح اينترنشيپ، ميزان بهره‌وري فردي و جمعي افراد در حين كار مشخص شده و مي‌توان آنان را بر حسب توانايي و تناسب با حوزه‌هاي كاري جذب نمود. از آنجاكه پروژه‌هاي صنعتي با تشريفات اداري طولاني مدت انجام مي‌شود، لذا رفع مشكلات موردي و كوچك در صنعت، با چنين روش‌هايي امكانپذير نبوده و مقرون به صرفه نمي‌باشد. اما با اين طرح مي‌توان چنين مشكلاتي را در زمان بسيار كوتاه بررسي و احتمالا"حل نمود.
معمولاً بخش زيادي از هزينه پروژه‌هاي صنعتي را هزينه‌هاي سرباري و غيرضروري تشكيل مي‌دهد. اما انجام پروژه‌هاي كوچك از طريق طرح اينترنشيپ با تحميل چنين هزينه‌هايي روبرو نخواهد بود.
ب) مزاياي دانشگاهي
با ارتباط فعال بين صنعت و دانشگاه، تصوير صحيحي از آينده شغلي دانشجويان ترسيم و انگيزه آنان در زمينه تحصيل افزايش مي‌يابد.
دانشجويان دراين طرح با كار تيمي و نيازمنديهاي آن آشنا مي‌شوند. برخورد آراء و افكار آنها در گروه‌هايي با چندين تخصص و ديدگاه، مي‌تواند به ارائه راه حل‌هاي ابداعي منجر گردد.
با برقراري ارتباط نزديكتر بين صنعت و دانشگاه ، موضوعات عيني و واقعي صنعت براي دانشگاهيان مشخص شده و اين باعث ميگردد موضوعات درسي و آكادميك در اين راستا قرار گيرد .