| سحر بلبل حكايت با صبا كرد | كه عشق روي گل با ما چه‌ها كرد | |
| از آن رنگ رخم خون در دل افتاد | و از آن گلشن به خارم مبتلا كرد | |
| غلام همت آن نازنينم | كه كار خير بي روي و ريا كرد | |
| من از بيگانگان ديگر ننالم | كه با من هر چه كرد آن آشنا كرد | |
| گر از سلطان طمع كردم خطا بود | ور از دلبر وفا جستم جفا كرد | |
| خوشش باد آن نسيم صبحگاهي | كه درد شب نشينان را دوا كرد | |
| نقاب گل كشيد و زلف سنبل | گره بند قباي غنچه وا كرد | |
| به هر سو بلبل عاشق در افغان | تنعم از ميان باد صبا كرد | |
| بشارت بر به كوي مي فروشان | كه حافظ توبه از زهد ريا كرد | |
| وفا از خواجگان شهر با من | كمال دولت و دين بوالوفا كرد |