زمانی رؤسای دو شرکت در یک صنعت با هم رقابت میکردند. این دو رئیس تصمیم گرفتند که به دامن طبیعت پناه ببرند ، در آنجا چادر بزنند و درباره ادغام احتمالی دو شرکت به بحث بپردازند. این دو نفر در نقطهای دوردست در دل جنگلهای انبوه چادر زدند. ناگهان متوجه شدند که یک خرس قهوهای رنگ در برابر آنها روی دو پای عقب خود ایستاده و خرناس میکشد.اولین رئیس به سرعت یک جفت کفش ورزشی از کیف دستی خود بیرون آورد. دومین رئیس گفت : «جناب ، شما نمیتوانید از این خرس تند تر بدوید.» رئیس اول پاسخ داد : «شاید من نتوانم از این خرس تندتر بدوم ، ولی تردیدی ندارم که میتوانم تندتر از شما بدوم!» این داستان تصویری از مفهوم مدیریت استراتژیک ارائه می‌کند.
تعریف مدیریت استراتژیک :
با توجه به داستان مذکور میتوان مدیریت استراتژیک را بدینگونه تعریف کرد : هنر و علم تدوین ، اجرا و ارزیابی تصمیمات وظیفهای چندگانه که سازمان را قادر میسازد به هدفهای بلند مدت خود دست یابد.
مراحل مدیریت استراتژیک :
فرایند مدیریت استراتژیک در برگیرنده سه مرحله می‌شود :
-تدوین استراتژی ها
-اجرای استراتژی ها
-ارزیابی استراتژی ها
منبع:کتاب مدیریت استراتژیک /فرد آر.دیوید
نظرات کاربران:3 نظر (فعال: 3 ، در صف انتشار: 0، غیر قابل انتشار: 0)
مرتب سازی بر حسب
(
قدیمیترین | جدیدترین | بیشترین امتیاز | کمترین امتیاز | بیشترین پاسخ | کمترین پاسخ)
استراتژی یکی از جذاب ترین شاخه های علوم مدیریتی است که به سبب گستره مفهومی فراتر از مباحث معمول اقتصادی مورد نظر قرار می گیرد. اگر زمانی استراتژی تنها برای اطلاق به تصمیمات مدیران ارشد شرکت های بزرگ تجاری بکار می رفت و طنین این واژه یادآور تصمیمات بنیادین و پیچیده بود، اکنون سخن از استراتژی ملی، استراتژی مذاکرات سیاسی، استراتژی رسانه، استراتژی توسعه ورزش همگانی و استراتژی نظام آموزش عالی مسئله عجیبی تلقی نمی شود. با این وجود، تلقی عمومی نسبت به مفهوم استراتژی از شفافیت کافی برخوردار نیست و افکار عمومی درک روشن و واحدی از مفهوم استراتژی به هنگام مواجهه با کاربرد روز افزون این اصطلاح از سوی گویندگان، نویسندگان و تصمیم گیرندگان ندارند.
برخی از علمای رشته مدیریت، استراتژی را همانند داستان فیل در مثنوی مولوی، مفهومی کثیرالوجه دانسته اند، وجوه مختلف استراتژی توافق بر یک مفهوم واحد را دشوار ساخته است و تورق هر یک از کتب علمی در حوزه مدیریت استراتژیک منجر به یافتن تعریفی تازه از این اصطلاح می گردد. فارغ از تعاریف دانشگاهی، استراتژی را می توان به واسطه کارکردهای آن به گونه ای که برای همگان دست یافتنی و برای همه عرصه ها کاربردی باشد، مفهوم سازی نمود. از این منظر، استراتژی طرحی پویا برای اتخاذ تصمیمات بهینه است. بنابراین؛ استراتژی هدف نیست و نباید آن را با تمایلات و آرزوها اشتباه گرفت؛ استراتژی از جنس برنامه ریزی های متداول جزئی نگر نیست، بلکه از جنس طرحی کلی و راهنما است؛ استراتژی یک تصمیم ایستا نیست، بلکه چارچوبی پویا برای اتخاذ تصمیمات بهینه است و این بهینگی الزاما از طریق تخصیص سنجیده منابع در دسترس حاصل می شود و در نهایت اینکه، غایت استراتژی گذار از منفعت زودگذر به مصلحت پایدار است.
با وجود چندین دهه تجربه از برنامه ریزی متمرکز در سطوح عالی، همچنان فقدان استراتژی در قالب طرحی پویا که منجر به اتخاذ تصمیمات بهینه گردد، در ساختار عمومی جامعه ملموس است و این فقدان منجر به غلبه منفعت بر مصلحت در عرصه تصمیم گیری های عمومی شده است. به همین جهت، بایستی در فرایند احیای سازمان مدیریت و برنامه ریزی، طراحی و تدوین برنامه ها و الگوهای استراتژیک، و مهمتر از آن، فراهم آوردن بستر تفکر استراتژیک برای تصمیم گیرندگان مورد توجه قرار گیرد. در این میان، بهره گیری از تجارب جوامعی نظیر برزیل، کره و یا ترکیه و تلفیق این تجارب با معیارهای فکری، فرهنگی، دینی و عرفی جامعه ایرانی می تواند نقط آغازی برای گذار از نظام صرفا مبتنی بر برنامه ریزی به نظام مبتنی بر استراتژی و تفکر استراتژیک باشد. بی گمان، انحلال سازمان مدیریت و برنامه ریزی ضربه ای جبران ناپذیر بر بدنه کارشناسی کشور و منشا تصمیمات بدون پشتوانه در سالیان اخیر بوده است و اهتمام به احیای این سازمان بایستی به فال نیک گرفته شود. در عین حال، احیای این سازمان فرصتی برای اصلاح نهادی و رفع کاستی های ساختاری در جهت تبدیل آن به کانون تفکر استراتژیک در سطح ملی می باشد. فرصتی که می تواند زمینه ساز گذار جامعه ایرانی از منفعت نگری به مصلحت اندیشی در تمامی شئون باشد.
یکی از جالبترین چیزهایی که می شود راجع به کلمه استراتژی گفت، اینه که استراتژی یکی از واژه هایی است که اقشار واصناف مختلف در زمینه های متنوع استفاده می کنند. شاید خیلی جاها به کاربردن این کلمه ضروری نباشد .
یکی دو روزقبل در جلسه‌ای کاری با فردی بحث می‌کردم که ادعا داشت «انسانی استراتژیک» است؛ اما واقعیت این است که هر گاه فردی ادعا می‌کند استراتژیک است، به احتمال زیاد این‌گونه نیست. چون اصلا نمی دانست استراتژی چیست .مشکل این است که در بیشتر موارد صحبت در مورد «استراتژیک بودن» یکی از این دو معنی را دارد: یا جمله‌ای که گفته شده بی‌ارزش است و هیچ مفهومی پشت آن نیست یا بدتر از آن به دستورالعملی تبدیل می‌شود برای اینکه با خود بگویید «من یک متفکر بزرگ هستم» که معنای ضمنی آن این است «من یک متفکر بزرگ هستم که در واقع هیچ کار مثبتی انجام نمی‌دهد.
