حکایت کرده اند پادشاهی در یک شب سرد زمستان از قصر خارج شد. هنگام بازگشت سربازی را دید که با لباسی اندک در سرما نگهبانی می داد.
از او پرسید: سردت نیست؟
نگهبان گفت: چرا ای پادشاه اما لباس گرم ندارم و مجبورم تحمل کنم.
پادشاه گفت: من الان داخل قصر می روم و می گویم یکی از لباس های گرم مرا برایت بیاورند.
نگهبان ذوق زده شد و از پادشاه تشکر کرد. اما پادشاه به محض ورود به داخل قصر وعده اش را فراموش کرد.
صبح روز بعد ...
جسد سرما زده نگهبان را در حوالی قصر پیدا کردند، در حالی که در کنارش با خطی ناخوانا نوشته بود:
ای پادشاه من هر شب با همین لباس کم سرما را تحمل می کنم اما وعده لباس گرم تو مرا از پای درآورد
منبع:...
نظرات کاربران:3 نظر (فعال: 3 ، در صف انتشار: 0، غیر قابل انتشار: 0)
مرتب سازی بر حسب
(
قدیمیترین | جدیدترین | بیشترین امتیاز | کمترین امتیاز | بیشترین پاسخ | کمترین پاسخ)
با سلام حکایت جالبی بود ذات انسان سازگاریست . سازگاری با شرایطی که دارد. تا حالا امتحان کرده ایید که ماه رمضان نزدیکی های افطار فرد روزه دار طاقتش در برابر گرسنگی و تشنگی خیلی کم می شود؟ می دانید چرا؟ چون در ذهن خود مجسم می کند سفره ایی پر از انواع غذاها حاضر است و منتظر او . حال اگر همین فرد به دلیلی نتواند خود را به موقع سر سفره نرساند و خودش هم بداند که نمی تواند به موقع برسد این طاقت افزایش می یابد . وعده و خیال همیشه موجبات بوجود آمدن حس داشتن و از دست دادن مقاومت در برابر نداشتن است . درست مثل اینکه وقتی شما مریض هستید به جای آنتی بیوتیک به شما ویروس تزریق بکنند و بگویند راحت باش لباسهایت را در بیاور و از هوای آزاد لذت ببر خوب خواهی شد من مطمئنم . امان از دست این وعده ها امان از دست طمع و یا جو گیر شدن بعضی ها و امان از دل ساده ی نیازمند .
حکایت کرده اند پادشاهی در یک شب سرد زمستان از قصر خارج شد.