پیرى رسید و مستى طبع جوان گذشت بار تن از تحمل رطل گران گذشت وضع زمانه قابل دیدن دوباره نیست رو پس نکرد هر که از این خاکدان گذشت در راه عشق گریه متاع اثر نداشت صد بار از کنار من این کاروان گذشت از دستبرد حسن تو بر لشکر بهار یک نیزه خون مگر ز سر ارغوان گذشت طبعى به هم رسان که بسازى به عالمى یا همتى که از سر عالم توان گذشت مضمون سرنوشت دو عالم جز این نبود آن سر که خاک شد به ره از آسمان گذشت در کیش ما تجرّد عنقا تمام نیست در بند نام ماند اگر از نشان گذشت بى دیده راه اگر نتوان رفت پس چرا چشم از جهان چو بستى از آن مىتوان گذشت بدنامى حیات دو روزى نبود بیش آن هم کلیم با تو بگویم چسان گذشت یک روز صرف بستن دل شد به این و آن روز دگر به کندن دل زین و آن گذشت
چند سالی ست که تکلیف دلم روشن نیست.