در طول سالهای ١٣٨٤ تا ١٣٩٢ دولتهای ایران به واسطه فروش نفت، گاز و... به گواه نماگرهای بانک مرکزی بالغ بر هفتصد میلیارد دلار درآمد ارزی داشته اند. این درآمدها در این سالها به هر دلیل صرف برنامه های کلان اقتصادی نشده است. گواه آن هم کارنامه دولتهای نهم و دهم است که در طول ٨ سال مدیریت بر کشور، پروژه بزرگ ملی در حوزه صنعت نفت افتتاح نکردند. برخی از پروژه ها، به پایان رساندن پروژه های پیشین بوده است و برخی دیگر هم در ابعادی به مراتب کوچکتر از ابعاد ملی و باوجود چنین درآمدی، رشد اقتصادی کشور را به یک رقم منفی بدل کردند.
با این حساب، می توان نتیجه گرفت که اگر امروز عربستان مدعی آن است که می تواند بر بازار کنترل داشته باشد، در نتیجه عملکردی است که به جمع شدن و انباشت ٧٣٠ میلیارد دلار ذخایر ارزی ختم شده است. این که چرا ما نتوانستیم به چنین ذخیره ای دست یابیم، بحثی است که به نگاه مدیران زمان بازمی گردد و ابلاغ سیاستهای اقتصاد مقاومتی از سوی رهبر معظم انقلاب در حقیقت ابلاغ دستور عملی برای پایان دادن به این رویه غلط بوده، هرچند که نگاه دولت تدبیر و امید به طور اصولی با این رویکرد مقاومتی هماهنگ تر بوده است. همین چند روز قبل بود که معاون وزیر نفت خبر داد وزارت نفت حدود سه هزار و ٧٥٠ میلیارد تومان بابت هدفمندی یارانه‌ها پرداخت می‌کند و این ، فقط سهم وزارت نفت است.   
آموزه های دین مبین اسلام به ما می آموزد که؛

چو دخلت نیست، خرج آهسته تر کن!
هرچند که موارد حیف و میل بیت المال در دوره هشت ساله محل تردید نیست و مواردی مانند بابک زنجانی و... بارزتر از آن است که نیازی به اثبات داشته باشد، با این همه ضروری است که در هر دوره ای براساس واقعیتها برنامه ریزی کنیم و به اصطلاح فرزند زمان خویشتن باشیم.  
مگر می شود صندوقی را با بیست میلیارد دلار ذخیره تحویل گرفته باشیم و در موقع تحویل بعد از هشت سال که نفت بشکه ای صد و ده دلاری فروخته ایم، صندوق خالی شده باشد؟
گیر کار ما کجاست؟ البته روشن است. این که عربستان می تواند در این وادی مقاومت کند و حتی فعال مایشاء باشد، دلیلی دارد که باید آن را از دست اندرکاران دولتهای نهم و دهم پرسید. اکنون یگانه راه برای ما دست یازیدن به سیاستهای اقتصاد مقاومتی و جدی گرفتن آنهاست تا در این آشفته بازار مغبون نشویم.

حمیدرضا زاهدی

منبع:شانا