عصرایران ؛ رضا میرمحرابی-  17 مه همزمان با 27 اردیبهشت روز ارتباطات و روابط عمومی نام گذاشته شد و چند سال پیش با تلاش متخصصان حوزه روابط عمومی در داخل کشور در تقویم رسمی جای گرفت. در این مجال اندک اعتنایی به گذشته و دلایل نام گذاری این روز نداریم و می خواهیم مختصر به این بپردازیم که جایگاه روابط عمومی در کشورمان در سازمان های اجرایی و دولتی کجاست و اصلا روابط عمومی به چه دردی می خورد.(متاسفانه این سخن از زبان بسیاری از مدیران دولتی شنیده شده است)

دکتر رحمان سعیدی استاد رشته روابط عمومی می گوید: "یکی از وظایف خطیر روابط عمومی در هر سازمان داشتن شناخت علمی از تشکیلات، عملکرد و اهداف سازمان و نیز آشنایی با نقاط قوت و ضعف آن است. این شناخت لازمه یک برنامه ریزی دقیق برای روابط عمومی است که باید به دیگر مخاطبان از جمله مدیران و دست اندرکاران و کارکنان یا گروه های درون سازمان و همچنین مخاطبان خارج سازمان که به نحوی با موسسه در ارتباط هستند از طریق ارتباطی سازنده و همه جانبه و موثر انتقال یابد. زیرا روابط عمومی وظیفه حفظ گفت وشنود دایم میان سازمان و مخاطبان مطلوبش را برعهده دارد."

در شرایط فعلی و در عصر حاضر که می توان روابط عمومی ها را یکی از مهم ترین ارکان حفظ جایگاه و ارتقای سازمان ها و نهادها دانست، به راستی جایگاه واقعی این بخش مهم در سازمان ها و نهادهای ایرانی دولتی و خصوصی کجاست؟

در یک روابط عمومی پویا و فعال چند نکته مورد توجه است: فرد، سیستم و کارکرد و درک و شناخت از محیط داخلی و خارجی سازمان که می تواند در بلندمدت تصویر ضعیف از یک سازمان را تبدیل به یک تصویر مثبت و قوی کند.

این که چه فردی بر مسند کارشناس یا رییس روابط عمومی می نشیند بسیار مهم و حائز اهمیت است. نوع نگاه فرد و سوابق و رویکرد ارتباطی اش به عنوان فردی که تریبون یک سازمان است گاها بسیار مورد غفلت واقع شده  که آسیب هایی را برای آن سازمان یا نهاد در بر داشته است. این که رییس حراست یک سازمان با حفظ سمت رییس روابط عمومی آن سازمان باشد یا این که مثلا رییس امور فرهنگی یک نهاد همزمان رییس روابط عمومی باشد از نگاه تخصصی به دور بوده و آن سازمان را در افکار عمومی محیط بیرونی خدشه دار می کند و حاوی ارزش های نادیده گرفته شده ای است که اول از همه دودش در چشم آن سازمان و سپس ذینفعانش می رود.

درک و شناخت از محیط داخلی و خارجی سازمان، رسالت و ماموریت شرکت، چشم اندازها، ذینفعان و مخاطبان همگی از موارد مهمی هستند که در بسیاری از روابط عمومی ها مغفول مانده است و اینجاست همان نقطه ای که می طلبد نگاه تخصصی و علمی و تکنیکی به جایگاه روابط عمومی مورد توجه متولیان امر قرار گیرد.

نگاهی به شکاف های موجود بین سازمان ها و مخاطبان و ذینفعان همگی ناشی از یک روابط عمومی ضعیف و بی برنامه است. یک روابط عمومی موفق باید کارآمد، موثر و هدفمند، ساختار ارتباطی با افکارعمومی را پی ریزی کند و تسهیل بخشد تا این شکاف ها به حداقل ممکن برسد و آن وقت است که مقدمات شکل گیری یک تصویر مثبت و موفق از سازمان در ذهن همگان شکل می گیرد.

در اهمیت افکار عمومی همین بس که موجزترین تعریف روابط عمومی را نفوذ در افکار عمومی دانسته اند که لازمه آن را هم برقراری ارتباط با همگان و توجه به افکار و نظر مردم دانسته اند. به نوعی می توان گفت پس از گسترش حکومت های مردمی و سهیم شدن آن ها در مشارکت های اجتماعی، حضور و گسترش روابط عمومی اهمیتی دوچندان یافت.

بیاییم و کمی به این فکر کنیم که یک روابط عمومی خوب و موفق باید چه ویژگی هایی داشته باشد؟ گفته اند یک روابط عمومی موفق باید در بیرون سازمان مدعی سازمان و در درون سازمان مدعی مردم باشد. باید دیوارهای بین خود، رسانه ها و مردم را برداشت. جلب و گسترش اعتماد، ایجاد اقناع و ترغیب جز پاسخگویی درست به افکار عمومی نیست. روابط عمومی باید به دنبال برقراری ارتباطی سالم بر اساس تفاهم و اعتماد متقابل برای دستیابی جامعه به حقیقت باشد.

اهمیت روابط عمومی در سازمان ها و نهاد ها به قدری زیاد است که به نظر می رسد باید نگاه جامع و ویژه ای به جایگاه آن را در دستور کار قرار داد و آن را از این حالت بی توجهی، کم اهمیتی و نگاه غیر تخصصی و به ویژه هیاتی نجات داد.

کمی به سازمان ها و نهادها و شرکت های اطرافتان نگاه کنید. اگر تصویر ضعیف و مهجور و کهنه ای از آن ها در ذهن دارید شک نکنید یک روابط عمومی ضعیف در آن مستقر است. تکرارش خالی از لطف نیست که یک روابط عمومی پویا و فعال باید کارآمد، موثر و هدفمند، ساختار ارتباطی مناسب با افکارعمومی را پی ریزی کند و تسهیل بخشد تا این شکاف ها به حداقل ممکن برسد و آن وقت است که مقدمات شکل گیری یک تصویر مثبت و موفق از سازمان در ذهن همگان شکل می گیرد و سازمان می تواند با شناخت بهتر از رسالت و ماموریتش خدمت رسانی کند.