حکمت حکایتی ز لب دلربای توست
جان کلام در سخن جانفزای توست

اشراق اگر به مدرسه نوری فکنده است
آن نور، نور شعله‌ای از چشم‌های توست

دست شفا نجات نبخشد به درد و رنج
داروی درد عشق به دارالشفای توست

حاجت به فهم شرح اشارات شیخ نیست
تا چشم ما به چشم اشارت‌نمای توست

با عقل سرخ، هستی و مستی به هم نساخت
خون جای باده قسمت جام بلای توست

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب
کز هر زبان که می‌شنوم، ماجرای توست

«عادل» بگو چگونه دم از عشق می‌زنی
آنجا که آفتاب برآید نه جای توست

                                   منبع:خبر گزاری فارس