دروغ ودرشت گویی وخود را به مقامات واصحاب قدرت چسباندن واز آنها مایه گذاشتن نه تنها زشت و ناپسند ونشانه تهی بودن است بلکه ظلم بزرگ به برخی نهاد ها ومراجع قانونی تصمیم گیری است که تصمیمات قانونی آنها را افراد به نام خود مصادره وبرله و علیه خود ودیگران استفاده می کنند وموجبات بدبینی به مراجع قانونی را فراهم میاورند.

البته احساس مسئولیت در ادای دین و خدمت به مردم و انجام آن با عزم و ارده مضاعف برمبنای وسع و توانمندی و شایستگی های افراد و مقتضیات زمان ومکان یک منطقه وبا استفاده از ظرفیت های ملی ومنطقه ای نه تنها اشکال ندارد بلکه امری پسندیده ولازم بوده ودر آموزه های دینی ما نیز مورد تاکید قرار گرفته است وچنانچه نقصی هم در کار به وجود آید، مردم هم‌ به اعتبار آیه«لا یکلف اللَه نفساً الا وسعها» منصفانه رفتار نموده و مؤاخذه ای خارج ازمنطق نمی کنند.
اما بایددرس گرفت که هیچ کس با دروغ ، نفاق وتزویر و..... تخریب ، تهمت و افترا به دیگران هیچ وقت راه به جایی نمی برد و جامعه را به مرز بی اعتمادی می کشاند وچه زیباست ، بگوییم:

الهی...
نصیرمان باش تا بصیرگردیم ؛
بصیرمان کن تاازمسیر برنگردیم؛
الهی
ای نام تو شیرین ؛
ای ذات تو دیرین ؛
کینه را ازسینه هایمان بزدای ؛
زبانمان را از دروغ وتهمت نگه دار؛