مفاهیم اساسی برنامه ریزی استراتژیک شامل شناخت مزیتها و خروجیهای آن و فرا گرفتن اقدامات کلیدی برای یک برنامه ریزی استراتژیک کارآمد و پیادهسازی موفق آن است.
بسیاری از سازمانها به جای اینکه زمان ارزشمندشان را صرف پیشبینی و آمادهسازی برای مواجهه با تغییراتِ ناخواسته بکنند، زمان قابل توجهی را صرف واکنش به پیامدهای پس از واقعه میکنند. سازمانهایی که اقدامات محافظتی برای خود در نظر نمیگیرند زمان و انرژی زیادی را فقط برای عقب نماندن از دیگران هدر میدهند. این سازمانها بیشتر توان خود را برای مقابله با مشکلات ناخواستهی ناگهانی به کار میگیرند و در نتیجه نیروی چندانی برای پیشبینی و آمادهسازی برای چالشهای بعدی نخواهند داشت. این چرخهی معیوب، سازمانها را اسیر نوعی وضعیت انفعالی میکند.
اما امکان رهایی از این وضیعت وجود دارد؛ با به کار گیریِ فرآیندی آزموده به نام برنامه ریزی استراتژیک که جایگزینی قابل اعتماد برای مدیریت بحران است.
برنامه ریزی استراتژیک فرآیندی گامبهگام است که دارای اهداف و خروجیهایی مشخص است و قابلیت پیادهسازی و ارزیابی دارد. به زبان ساده، برنامه ریزی استراتژیک فرآیندی است که امکان پیشبینی آینده و تجسم آن بر اساس روندهای جاری و در نتیجه امکان اثرگذاری بر نیرویهای موثر در تغییر سازمان را فراهم میکند.
برنامه ریزی استراتژیک بر مبنای نشانگرهای قدرتمندی که محیط کسبوکار را پیشبینی میکنند، برنامهای برای ۳ تا ۵ سال آینده ارائه و مسیر حرکت را مشخص میکند.
منبع:چطور
|